Wdzięczność to nasze DNA. Ksiądz Bosko chciał, abyśmy były jego pomnikiem wdzięczności wzniesionym Maryi Wspomożycielce. Dlatego celebrujemy wdzięczność. Jako Zgromadzenie w tych dniach wypowiadamy serdeczne DZIĘKUJĘ wobec Przełożonej Generalnej, Matki Yvonne Reungoat. Symbolem wspólnego świętowania, które w tym roku ma swoje centrum w Inspektorii Świętego Rafała Archanioła w Paragwaju, w dniu 26 kwietnia, jest harfa. Odpowiada on tematowi Święta:

Razem z młodymi sprawiamy, że wibrują struny życia, świadcząc o radości naśladowania Chrystusa.

Znaczenie tego symbolu znajdujemy w liście Wikarii Generalnej, s. Chiary Cazzuola. Oto fragment.

Nasze siostry z Paragwaju ofiarują nam interpretację logo wybranego na święto:

Harfa zamyka w sobie najpiękniejsze melodie; jej struny dotknięte przez artystę wydają harmonijny dźwięk, który przywołuje odpowiedź daną na wezwanie Boga, bo On ma plan wobec każdego swojego dziecka. Harfa przedstawia każdą osobę młodą, pełną możliwości, talentów i darów, oczekujących na to, by je obudzić i zaangażować w działalność wychowawczą.

Nuty wyzwalające się z instrumentu są melodią oryginalną i typową dla młodego człowieka. Przedstawiają jedyny i niepowtarzalny plan Boga dla każdego młodego, który może się zrealizować dzięki dobremu towarzyszeniu i otwartości młodego. Ponadto przedstawiają radość, która wypływa z pewności bycia kochanymi przez Boga. Jest to motywacja zdolna obudzić pragnienie, by odpowiedzieć na Boży plan miłości.

Harfiarz jest tym, który dobrze zna instrument, czyli chłopca/dziewczynę, i zdolny jest wydobyć z niego najlepszą melodię. Będzie to rezultatem jego słuchania i towarzyszenia na całej drodze rozeznawania, w świetle Ducha Świętego.

Ważne jest, aby wiedzieć, że paragwajska harfa jest częścią codziennego życia ludzi. Wywodzi się z kultury hiszpańskiej, ale została przyjęta przez tubylców, którzy udoskonalili harfę na swój własny sposób, wyrabiając ją z amerykańskiego drewna i nadając jej własny, piękny styl.

Jest to symbol kultury nie tylko Paragwaju jako narodu i jego tradycyjnej muzyki, ale także ideałów, które przyczyniają się do zbiorowego pojęcia „paragwajskości” (paraguayanità). Harfa to podstawowy aspekt dumy, jaką Paragwajczycy odczuwają w odniesieniu do terytorium krajowego, zbiorowej pamięci historycznej, dwujęzycznej rzeczywistości języka (guaranì i hiszpańskiego), naturalnych krajobrazów i bogatego dziedzictwa tradycji ludowych. Melodie, harmonia, rytmy, wiersze, harfa – w paragwajskim słuchaczu przywołują wartości, które tworzą tożsamość tego ludu.